پخش 4 متری ویروس کرونا و قابلیت انتقال آن توسط کفش ها - وبلاگ دیدگاه

به گزارش وبلاگ دیدگاه، مطالعات جدید دانشمندان نشان می دهد که افراد آلوده به کروناویروس جدید می توانند با سرفه، صحبت کردن و حتی تنفس خود، ذرات هواپخش ویروسی را در شعاع چهار متری خود پخش نمایند و این ذرات ویروسی می توانند با کفش افراد نیز جابجا شوند.

به گزارش وبلاگ دیدگاه، ایسنا به نقل از مدیکال اکسپرس نوشت: دانشمندان در جدیدترین آنالیز خود دریافته اند که ذرات حامل کروناویروس جدید می توانند از دهان افراد آلوده تا شعاع چهار متری پخش شوند و کفش ها می توانند حامل و ناقل این ویروس باشند.

اما خبرهای خوب نیز در این تحقیقات وجود دارد. به نظر می رسد تجهیزات محافظ استاندارد به طور مؤثر از کارکنان کادر درمان در برابر این قطرات عفونی محافظت می نمایند و حتی ماسک های پارچه ای نیز می توانند مانع از انتقال بیماری به واسطه این ذرات معلق شوند.

دکتر رابرت گلاتر پزشک فوریت های پزشکی با خواندن این یافته ها گفت که این یافته ها به همگان یادآوری می نماید که رعایت فاصله گذاری اجتماعی به کنترل و کاهش شیوع کووید-19 یاری می نماید.

گلاتر که در بیمارستان لنوکس هیل در شهر نیویورک کار می نماید، گفت: نکته اصلی این است که حفظ فاصله از دیگران بهتر از هیچ است. سه متر بهتر از دو متر است. در دوران شیوع کروناویروس، فاصله هر چه بیشتر باشد، بهتر است و بر اثر آن واقعاً احتمال انتقال ویروس کم می گردد.

محققان چینی در یک مطالعه، توزیع و پخش ویروس را در بخش های بیمارستانی در ووهان، شهری که مرکز شیوع این بیماری است، ردیابی کردند.

آنها می گویند: ما از 19 فوریه تا دوم مارس از اشیاء بالقوه آلوده در بخش مراقبت های ویژه و بخش عمومی نمونه برداری کردیم. ما همچنین هوای داخل و بیرون این بخش ها را برای شناسایی میزان انتشار هواپخش ها نمونه برداری کردیم.

همانطور که پزشکان خاطرنشان می نمایند، هنگام بازدم افراد آلوده، قطرات سنگین تر که حامل ویروس هستند، به خاطر جاذبه روی زمین می نشینند، در حالی که قطرات سبک تر می توانند در هوا به حالت معلق درآیند.

آزمایشات آنها نشان داد که 70 درصد از نمونه های کف بیمارستان آلوده به کروناویروس بودند، چرا که جاذبه باعث می گردد که اغلب این قطرات ویروسی روی زمین بنشینند.

محققان اضافه نمودند: علاوه بر این، وقتی کادر درمان در بخش ها عبور و مرور می نمایند، ویروس همه جا را آلوده می نماید و می توان آن را روی تمام زمین ردیابی کرد. این نشانگر 100 درصد میزان آلودگی در کف بیمارستان ها است که هیچ بیماری در آن وجود ندارد. بنابراین، کفش های کارکنان به عنوان حامل عمل می نماید.

جای تعجب نیست که سطوحی که زیاد لمس می شوند مانند چوب لباسی، نرده تخت، سطل های زباله و موس های رایانه معمولاً آلوده به کروناویروس هستند.

اما راجع به هوا چطور؟ به گفته محققان، هرچه به یک بیمار آلوده نزدیک تر شوید، احتمال انتقال از راه ذرات معلق در هوا بیشتر می گردد. ذرات معلق در هوای آلوده به ویروس عمدتاً در نزدیکی و در ارتفاع پایین تر از سر بیماران متمرکز شده اند.

اما ذرات ریز و سبک هوا می توانند ببیشتر از دو متر که اکنون در بیشتر توصیه های فاصله گذاری اجتماعی توصیه می گردد، حرکت نمایند. در واقع به گفته محققان، حداکثر فاصله انتقال هوایی کروناویروس ممکن است 4 متر (13 فوت) باشد.

این محققان یافته های خود را در تاریخ 10 آوریل به صورت آنلاین در مجله Emerging Infectious Diseases منتشر نموده اند.

این مطالعه چینی یک خبر خوب دارد. به نظر می رسد تجهیزات محافظتی که توسط کادر درمان در بیمارستان پوشیده می گردد، عفونت ویروسی را خنثی می نماید. این گروه اظهار داشت: از 30 مارس، هیچ یک از کارکنان بیمارستان هوشنشان آلوده نشده اند.

یک مطالعه دیگر در خصوص هواپخش های حاصل از بازدم به صورت آنلاین در تاریخ 15 آوریل در مجله پزشکی New England منتشر شده است. در این مطالعه گروهی از مؤسسات ملی بهداشت ایالات متحده و دانشگاه پنسیلوانیا از فناوری پراکندگی نور لیزر برای ردیابی پراکندگی قطرات بیرون آمده از دهان در هنگام گفتار عادی استفاده کردند.

محققان دریافتند که این قطرات در هوا پراکنده می شوند، اما پوشاندن دهان با یک تکه پارچه به طور موثری این پراکندگی را متوقف می نماید.

متیو مزلسون بیولوژیست مولکولی از دانشگاه هاروارد در تفسیر این مطالعه گفت: این به معنی آن است که هر زمان تصور می گردد افراد آلوده در نزدیکی باشند، باید از ماسک مناسب استفاده کرد.

گلاتر نیز گفت: اگرچه رعایت فاصله دو متری توسط مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های ایالات متحده توصیه شده است، اما ما اکنون دریافته ایم که قطرات آلوده حاصل از سرفه یا عطسه می توانند بیشتر از این حرکت نمایند و رعایت حداقل فاصله چهار متری ضروری است.

وی اضافه نمود: با این وجود، شناخت ما از این ویروس و مباحث پیرامون آن همچنان در حال تکامل است. حقیقت این است که ما نمی دانیم دقیقا چه چیزی برای آلوده شدن به این ویروس از جمله میزان ویروس لازم برای ایجاد عفونت ضروری است. در حقیقت ممکن است تحقیقات در خصوص این مفهوم همچنان در حال گسترش و تکامل است.

گلاتر تأکید کرد که عوامل دیگر از جمله میزان نفوذ ذرات ویروسی به عمق ریه ها و قدرت سیستم ایمنی بدن فرد نیز در فرایند عفونت نقش دارند.

دکتر اریک پنا پزشک نیویورکی با خواندن مطالعه محققان چینی تایید کرد که پتانسیل انتشار این ویروس به وسیله هواپخش ها ترسناک است، زیرا در اصل ترکیبی بین هوا و قطرات ویروسی است و این که قطرات قادر به ماندن در هوا در مدت طولانی هستند و به طور بالقوه می توانند افراد دیگر را آلوده نمایند.