بیوگرافی علی مسعودی (مشهدی)، کمدین خندوانه - وبلاگ دیدگاه

به گزارش وبلاگ دیدگاه، علیرضا مسعودی (علی مشهدی) نویسنده و فیلم نامه نویس سریال های طنز تلوزیونی متولد شهر مشهد است. علی مسعودی کار نویسندگی را با نوشتن متن های چند آیتم از برنامه ساعت خوش در سال 1374 آغاز کرد.

علی مسعودی (مشهدی) نویسنده و فیلنامه نویس سریال های طنز تلویزیونی در 19 مهر سال1351در شهر مشهد بدنیا آمده و تا به امروز مجرد باقی مانده است. علی مسعودی کار نویسندگی را با نوشتن متن های چند آیتم از برنامه ساعت خوش در سال 1374 آغاز کرد و در طول این سال ها، داستان و فیلنامه سریال هایی چون کوچه اقاقی ها، طنز آشتی کنان، یک و نیم هفته، سریال سه در چهار و بخش هایی از سریال ارث بابام، سریال آقا و خانم سنگیرا نوشته است.

به گفته خودش او یک نویسنده غریزی است. طرح اولیه فیلنامه سریال قرارگاه مسکونی را از خاطرات واقعی خود در دوران سربازی اش الهام گرفته و نوشته است. به گفته خودش در سال 70 در قرارگاه عملیاتی جنوب خدمت نموده است. این قرارگاه تا نزدیک ترین شهر 60 کیلومتر فاصله داشت و در وسط یک بیابان قرار گرفته بود. گذراندن خدمت سربازی در این محیط برای من خیلی دلچسب بود. ما می توانستیم هر 45 روز 22 روز مرخصی داشته باشیم، اما من یک بار 195 روز در قرارگاه ماندم و به مرخصی نیامدم.

علی مسعودی چگونه وارد خندوانه شد؟

آشنایی مسعودی و رامبد جوان به سال ها قبل برمی گردد. مسعودی گفت: حدود ده سال پیش بود که رامبد عزیز یک شب اومد خونه من، و از 9 شب من آغاز کردم به خاطره تعریف کردن تا 3 صبح و اون شب خیلی خندیدیم… و فردای اون روز ساعت 2 ظهر بود که رامبد به من زنگ زد و گفت: علی من هنوز از دیشب نخوابیدم و هر موقع یاد صحبت های تو می افتم میخندم! علی من یک روزی یک برنامه می سازم و تو باید بیایی و همینجوری خاطراتت رو تعریف کنی. تا اینکه این اتفاق در سری اول خندوانه رخ داد و علی مسعودی به برنامه دعوت شد.

رامبد جوان در آن برنامه قبل از اینکه مسعودی برای اولین بار استندآپ کمدیش رو اجرا کند گفت: می خوام امروز از کسی دعوت کنم که شما به طبع چهره اش رو نمی شناسید. یک فیلم نامه نویسیه که من به شخصه معتقدم باید بگذاره کنار و فقط این کار (استند آپ کمدی) رو انجام بده. بایسته و ماجرا تعریف کنه و آدم غش کنه ازخنده! اولش قبول نمی کرد تا اینکه من ازش خواهش کردم که یک بار اینکار رو بکنه، خجالتی ام هست خیلی هم خجالتی هست ولی من به هر صورت راضیش کردم که بیاد. اسمش هست علی مسعودی و معروفه به علی مشهدی!

مصاحبه علی مسعودی با خبرگزاری مهر 28 شهریور 94

روی اسم و فامیل و نحوه صدا کردنش حساس نیست

خودش می گوید بهتر است به جای مسعودی همان مشهدی صدایش کنیم. چون این نام به گوشش آشناتر است. آقای مشهدی متولد 19 مهر 1351 است. پدرش نظامی بوده و برای همین بارها به شهرهای مختلف سفر می کردند و هرکدام از برادرها و خواهرها در یک شهر متولد شدند. ما در اصل باید 13 تا بچه می بودیم. فکر می کنم پدرم می خواست قبیله درست کند. اما متاسفانه بچه ها با کوچک ترین اتفاق از بین می رفتند و تعدادمان کمتر شد. مثلا یک روز بعد از ظهر خواب بودیم؛ یکی از برادرهایم توی حوض افتاد و خفه شد. یک برادر داشتم 40 روزه بود که فوت شد. البته از 13 تا 6 تا به ثمر رسیدیم. البته خواهر عظیمم چند سال پیش فوت کرد و 5 تاشدیم. آن زمان ها این مرگ و میرها برای بچه ها عادی بود. الان خیلی غیر عادی به نظر می رسد. من هم در طول سفر تهران پدرم به دنیا آمدم اما بلافاصله برگشتیم مشهد. خانه ما انگار آفت فقط به پسرها می زد. برای همین من برادر ندارم. پدرم نمی گذاشت شب ها تشک بیندازم!

پدر آقای مشهدی همواره دوست داشت پسرش پزشک گردد.

علی مسعودی به اصرار پدرش در رشته تجربی مشغول به تحصیل شد اما این اصرار هیچ فایده ای نداشت. او می گوید: آنقدر مردود و مردود و مردود شدم که آخرش پدرم با پای خودش رفت دفترچه سربازی گرفت تا من سربازی بروم. من کلا از درس بدم می آمد. همین الان هم اگر شما یک چیزی دست به من بدهید و بگویید باید بخوانی بدم می آید و نمی توانم انجام بدهم. پدرم کلا نقطه مقابل من بود. خدابیامرز یک نظامی فوق العاده جدی بود. هیچ وقت نمی خندید. صبح ها ساعت پنج و نیم صبح بیدارمان می کرد. آخرین پستی هم که داشت رئیس کلانتری بیرجند بود. ته خنده پدر من یک لبخند عادی روی لبش بود. یک اعتقادات جالبی هم داشت اینکه مثلا می گفت مرد باید 10 شب بخوابد 5 صبح از خواب بیدار گردد. مرد هیچ وقت نباید زیرش نرم باشد باید روی چیز سخت بخوابد. هیچ وقت نمی گذاشت من زیرم حتی تشک بیندازم. ولی با خواهرام خیلی مهربون بود. می گفت آن ها فرق دارند چون دخترند!

مادرم توی دهانم فلفل می ریخت!

آقای مسعودی می گوید آن دوران همه چیز با کتک آغاز می شد. اگر کسی می خواست با کسی دوست گردد، تا یک مدت حسابی کتک کاری می کردند. تمام سیستم های تربیتی نیز کتک کاری داشت. زمان ما تربیت با کتک آغاز می شد. مثل الان نبود که با بچه مصاحبه نمایند و قانعش نمایند تا کاری را انجام ندهد. کتک حرف اول و آخر را در تربیت می زد. اما شیوه مادر من فلفل قرمز بود. مثلا فکر کنید درماه اگر مادر من می رفت 2 کیلو فلفل می خرید. 1 کیلو 990 گرمش را توی دهان من می ریخت. دیگه آخری ها فلفل هم جواب نمی داد. چون جلویش دوتا قاشق فلفل قرمز خوردم تا بفهمد کار از فلفل گذشته است.

در محله ما دعوا روتین بود

من از آن بچه هایی بودم که از فردای روز اول مهر پدر و مادرم را می خواستند. بعد بنده خدا مادرم وقتی مدرسه می آمد تمام معلم ها آغاز می کردند به شکایت کردن؛ آن وقت مادرم بیچاره آغاز می کرد از پسرهای مرده اش تعریف می کرد و می گفت نمی دانم این چرا اینطوری شده. معلم ها هم برای تربیت من همان فلفل و کمربند را پیشنهاد می دادند. بیچاره مادرم می گفت آقا از کمربند گذشته، باباش با بیل می زنه دیگه!

مسعودی ادامه می دهد: زمان ما دوستی ها با دعوا آغاز می شد. من و احمد مهدوی از سال 64 تا 65 هر روز باهم دعوا می کردیم. یک روز در صف گوشت ایستاده بودیم و خواستیم باز دعوا کنیم که گفتم وایسا! اسم تو چیه؟ گفت احمد. گفتم اسم منم علی. از آن روز باهم دست دادیم و دوست شدیم. بچه های قدیم آدم را لو نمی دادند وقتی دلیل این همه شیطنت را می پرسم، همه اش را گردن بیش فعالی می اندازد و بارها تکرار می نماید واقعا نمی دانم چرا آنقدر شیطنت می کردم: برخی کارها که بچه ها از فکر کردنش هم می ترسیدند، من انجام می دادم. حالا نمی دانم بیش فعالی بود یا چیز دیگری اما من انجام می دادم. دعوا کردن که روتین بود. ولی آنقدر شیطنت های من شیرین بود که همه هم سن و سال های من دوستم داشتند. مثلا معلم خیلی جدی می گفت اگر جلسه بعد کسی تکلیفش را ننویسد سخت تنبیهش می کنم. اما من هفته بعد واقعا ننوشتم. با خودم می گفتم بگذار ببینم می خواهد چه کار کند. جلسه بعد وارد کلاس که شدم همان اول گفت: مسعودی دفترتو بردار بیار من هم با کمال پر رویی گفتم: ننوشتم!

هیچ وقت سراغ کار خلاف نرفتم

علی مشهدی ادامه می دهد: از سال 68 ورزش می کنم و با این همه شیطنت هیچ وقت سراغ کار خلاف نرفتم. من حتی لب به سیگار هم نمی زنم. همواره هم حواسم بود که آبروی خانواده ام را حفظ کنم و باعث خجالت شان نشوم و مثلا پایم به کلانتری باز نگردد. حرف به اینجا که می رسد، می پرسیم پس ته همه دعواها چه می شد که جواب جالبی می دهد: خب آن زمان بچه ها خیلی مردتر از بچه های الان بودند. هیچ کس اهل چغلی و شکایت کردن نبود. تیکه پاره هم می شدیم کسی چیزی لو نمی داد. مثلا در یک درگیری دست یکی از بچه ها شکست. می گفت پایم به شلنگ گیر نموده و زمین خورده ام.

آقای مشهدی می گوید برای دعوا کردن هیچ دلیلی لازم نبود و دعواها در محله شان به دو دسته تقسیم می شد: یکی از دلایل اصلی نگاه کردن بود! مثلا چشم تو چشم از کنارهم رد می شدیم. کوچه پشتی ما سه تا داداش بودند. این سه تا داداش بدنسازی می کردند. توی کوچه که از کنارهم رد می شدیم. نگاه که می کردیم این نگاه تبدیل به دعوا می شد. این اتفاق هر روز می افتاد. اگر کسی عکس هوایی می گرفت می دید توی هرکوچه سه چهارنفر روی هم افتاده اند و دعوا می نمایند.

محله ما به جای مارادونا، مایک تایسون را می شناختند.

یک اصطلاحی در مشهد هست به اسم چَخ چَخ که به فعل بعدش بستگی دارد. مثلا در مدرسه می گفتند:علی فلانی چخ چخ نموده یعنی کار بدی نموده، یا حرف زیادی زده. بریم بزنیمش. مثلا می گفتیم بریم چخ چخ کنیم. یعنی بریم یه دوری بزنیم و تفریح کنیم. یا مثلا فلانی خیلی چخ چخیه یعنی خیلی بچه باحالیه.

آقای مسعودی عاشق ورزش های رزمی و بوکس است. به خاطر همین می گوید در محله شان در مشهد فوتبال هیچ معنایی نداشته است و همه بچه ها عاشق فیلم های بروسلی بودند. در محله ما چیزی به نام فوتبال معنی نداشت. اصلا نمی دانستیم فوتبال چی هست. شاید باورتان نگردد، من اغراق نمی کنم. من تا سال 78 نمی دانستم تیمی به اسم استقلال یا پرسپولیس وجود دارد. بیشتر بچه های محله ما بوکسور بودند. اگر در مشهد 4 جفت دستکش بوکس وجود داشت. 2 جفتش در محله ما بود. ما اصلا فوتبال نمی فهمیدیم. زمان ما جام دنیای 1986 مارادونا حسابی دنیا ترکانده بود. اما توی محله ما کسی مارادونا را نمی شناخت همه دنبال مایک تایسون بودند که در 18 سالگی قهرمان بوکس سنگین وزن دنیا شده بود.

من مجموعا 10 بار فوتبال بازی نکردم. یک بار مدرسه ما گفتند که تیم جمع کنید و اسمهای خود را برای مسابقه فوتبال بدهید. چون جایزه می دادند تیم جمع کردیم و اتفاقا اول شدیم. اما فکر می کنید چطوری؟ داور مسابقه پسر عمه یکی از بچه ها بود قبل از بازی تهدیدش کردیم و گفتیم ببازیم تو را میزنیم! حالا خود می دانی. دوتا چک هم پیش پرداخت زدیم. بعد رفتیم برای مسابقه؛ حساب کنید نیمه اول 6 تا گل خوردیم و باختیم. تازه 20 تا گل هم بنده خدا نگرفت. وقتی نیمه تمام شد یکی از هم تیمی ها را فرستادیم دنبال یکی از بچه ها که اسمش اصغر نظافت بود. اصغر فوتبالش عالی بود و تیم ابومسلم او را خواسته بود. آن زمان مدرسه ها دو شیفت بود. بچه ها یکی از شیفت ها را سرکار می رفتند. اصغر هم سرکار بود. خلاصه اصغر را آوردیم و 6تا گل برایمان زد. بعد هم داور را مجبور کردیم بازی را ادامه بدهد تا ما گل هفتم را بزنیم. گل فزونی را که زدیم بازی تمام شد. یعنی نیمه دوم اگر باید 20 دقیقه طول می کشید کاری کردیم یک ساعت طول بکشد.

ورود علی مسعودی به دنیای هنر

ورودم به دنیای هنر مثل کلاه قرمزی بود. نحوه ورود آقای مسعودی به دنیای هنر و نویسندگی هم مثل خاطراتش عجیب و غریب است. خودش این داستان را با کلاه قرمزی مقایسه می نماید. مثل همان گفته آقای مجری که کلاه قرمزی را سوار اتوبوس کرد و به تلویزیون کشاند. سال 74 من یک مصاحبه از ارژنگ امیرفضلی و نصرالله رادش در مجله سینما خواندم که مربوط به ساعت خوش بود. از ارژنگ امیرفضلی پرسیده بودند که اگر جوانی استعداد نوشتن داشته باشد شما به او میدان می دهید؟ ارژنگ هم گفته بود بله… کات… من فردایش تهران بودم و مستقیم رفتم میدان آرژانتین انتهای خیابان الوند شبکه دوم سیما. رفتم و گفتم آقای امیرفضلی من را دعوت کردند و گفته اند هرکس استعداد نویسندگی دارد بیاید. من هم چندتا آیتم نوشته بودم و نشان دادم. آنجا به من گفتند بدهید که دستشان برسانیم. من گفتم نه خودم باید ببینم و بگویم. گفتند آخه لوکیشن برنامه اینجا نیست. من آنجا برای اولین بار بود کلمه لوکیشن را می شنیدم. یک دوستی داشتم که 6 ماه زودتر از من آمده بودند تهران. زنگ زدم و رفتم خانه شان و موضوع را مطرح کردم. دوستم گفت اتفاقا یکی از آشناهای ما صدابردار آن برنامه است. از همین طریق یک روز رفتم سر ضبط برنامه ساعت خوش. فکر کنید من اولین بار مهران مدیری را از فاصله خیلی نزدیک دیدم! آن روز یکهو رضا عطاران وارد اتاقی شد که من بودم و نشست و روزنامه را گرفت دستش. به خاطر از نزدیک دیدن رضا عطاران حسابی هیجان زده بودم. حالا به رضا می گویم آن روز چقدر از دیدنت شادمان و هیجانی بودم اما الان اصلا حسابت هم نمی کنم.(خنده)

بعد هم همکاری ام با بچه ها ادامه پیدا کرد. اسمم که داخل تیتراژ رفت، حسابی کیف کردم. اگر سربازی نمی رفتم، نویسنده نمی شدم.

خاطرات علی مسعودی از دوران سربازی باعث شهرتش شده است.

آنقدر که خودش می گوید اگر سربازی نمی رفت شاید نویسنده نمی شد. برای همین از او درباره دوران سربازی پرسیدیم و اینکه واقعا برای جوان ها مفید است؟ سربازی واقعا انسان را می سازد. من همواره می گویم. حداقل دو سه ماه آموزشی سربازی خیلی سازنده است. در سربازی همه یک مدل هستند. با یک لباس، یک نوع غذا می خورند. اصلا مهم نیست که چه کسی چه کاره است و پدر و مادرش چه کسی است. من دو سال سربازی را خیلی حال کردم. یک تیمساری اسحاقی داشتیم خیلی دوست داشتنی و عظیممرد بود. یک روز من را صدا زد و گفت یک نصیحتی بکنم؟ گفتم بفرمایید. گفت تا زمانی که بهت نیاز داشته باشند و تخصص داشته باشی به خاطر مهارتت، شر بازی های تو را تحمل می نمایند. اما اگر آدم عادی باشی این خبرها نیست. پس برو یک چیزی یادبگیر. آن زمان ها ماشین نویسی بلد بودن خیلی مهم بود. من هم رفتم یاد گرفتم و یک بار که خیلی نیاز به ماشین نویس بود من گفتم یک چیزهایی بلدم و بعد از انجام آن کار 5 روز مرخصی تشویقی گرفتم.

سربازی خیلی چیزها به من یاد داد. در سربازی رفقای بسیاری خوبی پیدا کردم اگر نمی رفتم الان آنها را نداشتم. من فیلمنامه سریال قرارگاه مسکونی را براساس دوران خدمتم نوشتم. می پرسم اگر بهتر درس می خواندید آدم پیروز تری نمی شدید؟ نه، من الان از راهی که آمده ام راضی هستم. نوشتن یک ذوق است. نمی توانی برایش نسخه بپیچی که حتما باید برای وارد شدن به این شیوه عمل کرد. من در کل آدم تجربه گرایی هستم. می خواستم کاری بنویسم درباره کارگرهایی که دور میدان می ایستند. 15 روز می رفتم کنارشان در گرما ایستادم و همراهشان بودم. برای سر در آوردن از دنیای معتادها، جاهای ترسناک هم می رفتم. اما چون رزمی کار هستم نمی ترسم. کلا در دعوا چک اول مهم است! یک کله، یه چپ و راست … طرف میفته زمین و کار تمام است.

وقتی می گوییم خب حتما از این به بعد نمی توانی بروی چون معروف شدی می خندد و می گوید: چرا بابا می روم. الان معروفم چند وقت دیگه کسی من را نمی شناسند. زندگی من خودش فیلمنامه است. بسیاری از مخاطبان خندوانه این سوال برایشان ایجاد شده است که آیا خاطرات علی مسعودی واقعی است یا او این قصه ها را از خودش در می آورد. مسعودی جواب جالبی برای این سوالات دارد: زندگی من آنقدر جذاب است که یک بار برای تصویب فیلمنامه ام رفته بودم. اتفاقی آغاز کردم از زندگی خودم تعریف کردن، ناگهان مدیرشبکه گفت اصلا این فیلمنامه را بگذار کنار، زندگی خودت آنقدر جذاب است که قابلیت سوژه فیلمنامه شدن دارد. یکی از بچه ها هم گفت که تو تعریف کن خودم می نویسم. من هم گفتم به شرط آنکه خودم بخوانم و تایید کنم. ولی چندبار که نوشتند من دوست نداشتم چون قصه زندگی من را تغییر داده بودند.

خاطرات من کاملا واقعی است

علی مشهدی ادامه می دهد: .ما واقعا ژیان داشتیم. من واقع درسربازی جورابم توی آبگوشت افتاد. اما یک زمانی هست یک جوک بامزه را من تعریف می کنم. یک زمانی فرد دیگری تعریف می نماید. آهنگِ تعریف کردن خیلی مهم است. بیشتر خاطرات من پایه اصلی اش واقعی است. اما خب من نویسنده ام و با فضاسازی ها سعی می کنم برای مخاطب دلپذیر باشد. مثلا واقعا در سربازی غذا دغدغه است. ممکن است به خاطرش خون و خون ریزی گردد. اینطور نیست که من از خودم در بیاورم اما سعی می کنم با هیجان و شوخی های عام پسند برای مردم شیرینش کنم.

در کل دوستانم از مدل تعریف کردن من خیلی می خندند. آنقدر که یک بار داریوش سلیمی از شوخی های من واقعا بیهوش شد. اما خودم خیلی از دست رضا شفیعی جم می خندم. شما تصویرشان را می بینید من با آنها زندگی می کنم. خاطرات من شیرین است که مردم می خندند. من فقط خاطرات زندگی ام را با بهترین حالی که می توانم، تعریف می کنم.

وقتی پیش بینی اش از مسابقه خنداننده برتر را می پرسیم کمی فکر می نماید و می گوید: من و مهران غفوریان به فینال می رویم!

همواره به امام رضا می گویم ضامنم گردد

آقای مسعودی می گوید در تمام سختی ها و مسائل فقط به خدا توکل نموده است و برای کارش خیلی زحمت کشیده و معتقد است بنده خدا هرچقدر هم عظیم باشد نمی تواند کسی را بالاتر از خودش ببرد اما خدا می تواند آدم را آنقدر عظیم کند که از همه بالاتر باشد و او برای هربار توکل به خدا امام هشتم را واسطه می نماید. ما بچه های مشهد ارادت خیلی ویژه ای به آقا امام رضا داریم. من 14 سال پیش در اوج نا امیدی و دلشکستگی رفتم حرم امام رضا، دستم را به پنجره فولاد نزدم بلکه پشتم را چسباندم. گفتم یا امام رضا! خدا دست همه بنده هایش را می گیرد. تو پشتم باش که پشتم خالی نباشد. همواره به امام رضا می گویم تو بین من و خدا ضامن باش. تا الان هم هروقت کسی به من نامردی نموده و یا هرمشکلی داشتم رفتم حرم آقا و حالم خیلی بهتر شده و حاجت هایم را گرفته ام. این را به شما بگویم. یک لحظه و آنی هست که اگر آن را پیدا کنی و از امام رضا بخواهی دیگر سیم شما وصل شده و امام رضا یاری تان می نماید.

من دوستی داشتم کارگر بود و صاحبخانه اش از خانه بیرونش کرد. یادم می آید آن دوستم خیلی گرفتار شد و با گریه رفتیم حرم. همان آدم سه سال بعد همان خانه ای که بیرونش نموده بودند را خرید.

منبع: مجله Amazing